Pierwsze wzmianki o szkole w Uściu Solnym znajdujemy w tekście przywileju cechu "rzeźnickiego" w roku 1661.Poleca on, aby uczniowie wraz z kapłanami modlili się za zmarłych braci cechowych w każde "suche dni". Była to wówczas prawdopodobnie szkoła parafialna, do której uczęszczały dzieci "płci obojga".
W roku 1747 do szkoły uczęszczało 20 uczniów i 10 uczennic. Kronika podaje, iż "dzieci uczą się nie tyle liter, ale ćwiczą w pobożności i w katechizmie". Poziom wiedzy dzieci jest niski, niektóre nie potrafią się nawet podpisać. Trwały starania o poprawę jakości edukacji.
W 1788 r. szkoła otrzymała fundację w wysokości 300 florenów z przeznaczeniem na działalność edukacyjną.
Od 1814 roku skreślone zostały dzieje szkoły w formie kroniki prowadzonej przez jej pracownika. W tym czasie placówka została przekształcona z parafialnej na "trywialną". Od 1830 roku istnieje jako szkoła dwuklasowa z językiem wykładowym niemieckim.
Około 1880 roku przybywa szkole trzecia klasa a od 1892r. Rada Szkolna przeobraża ją na czteroklasową i tak funkcjonuje w ciągu kolejnych dziesięcioleci. Źródłem wiedzy o szkole są dokumenty miejskie i cechowe oraz kroniki szkolne, których historia jest równie ciekawa. Pierwsza kronika została zniszczona w wyniku działań wojennych w 1914 roku.
W czasie I wojny światowej budynek szkoły był podziurawiony kulami armatnimi a wnętrze szkoły i meble oraz dokumentacja zostały spalone przez żołnierzy wrogiego wojska. W roku szkolnym 1914/1915 szkoła była nieczynna i dzieci nie uczęszczały na lekcje.
W 1915 roku burmistrz Michał Kucharski z trudem uzyskał fundusze z gminy a także z innych źródeł i budynek podniesiono z ruin. Czasy jednak były trudne. Trwały działania wojenne, brakowało sprzętów a dzieci siedziały na krzesełkach, które przyniosły z domu.
Ponownie założono kronikę szkoły w dniu 21 stycznia 1927 roku. Wiadomości do niej zebrał ze źródeł pisanych oraz przekazywanych ustnie ówczesny kierownik placówki i nauczyciel Jan Stachowicz. Systematyczne zapiski prowadzone są od 1930 roku aż po dzień dzisiejszy przez kolejnych kierowników, nauczycieli oraz dyrektorów szkoły.
W najtrudniejszych, powojennych latach szkoła podstawowa mieściła się w trzech budynkach. W świetlicy wiejskiej uczyła się klasa ósma, w sali wynajętej od sióstr zakonnych przebywały klasy siódme, natomiast w budynku wiejskim uczyły się pozostałe klasy uczęszczając na dwie zmiany. Nauczyciele w czasie jesienno-zimowych niepogod przechodzili z jednego budynku do drugiego w czasie przerw międzylekcyjnych. Warunki nauki były spartańskie: w przechodnich klasach stały piece kaflowe, w kącikach czystości zamarzała woda, toalety znajdowały się na zewnątrz w podwórzu, nie było szatni ani sali gimnastycznej a boisko do gry w piłkę było prowizoryczne. Ze względu na bardzo trudne warunki bytowe podjęto starania o budowę nowej szkoły. Trwały one wiele lat, gdyż na przeszkodzie stanęły przeobrażenia administracyjne państwa.
16 września 1976r. wytyczono plac pod budowę szkoły. Po licznych problemach finansowych, formalnych, po pokonaniu (przy pomocy władz gminy Szczurowa) wielu przeszkód wzniesiono i wyposażono budynek obecnej szkoły.
Dnia 2 listopada poświęcono nowy budynek szkolny ku wielkiej radości uczniów, rodziców i nauczycieli. Do osób, które zasłużyły się sprawie budowy należy ówczesna pani dyrektor Aniela Mączka. Mimo ciężkiej choroby ofiarnie pracowała angażując do pomocy uczniów i rodziców.
Po reformie oświaty szkoła w Uściu Solnym funkcjonuje jako sześcioletnia szkoła podstawowa. Dzieci kontynuują edukację w trzech różnych gimnazjach sąsiednich gmin.
Od 1 września 2013 r. Publiczna Szkoła Podstawowa im. Króla Kazimierza Wielkiego w Uściu Solnym oraz Komunalne Publiczne Przedszkole w Uściu Solnym zostały połączone i funkcjonują jako Zespół Szkolno-Przedszkolny w Uściu Solnym.
