Historia szkoły

Pierwsze wzmianki o szkole w Uściu Solnym znajdujemy w tekście przywileju cechu "rzeźnickiego" w roku 1661. Poleca on, aby uczniowie wraz z kapłanami modlili się za zmarłych braci cechowych w każde "suche dni". Była to wówczas prawdopodobnie szkoła parafialna, do której uczęszczały dzieci "płci obojga".

Nie zachowały się świadectwa lub dokumenty z wcześniejszego okresu, więc nie wiemy dokładnie jak to wtedy było z edukacją w Uściu Solnym, ale na pewno w tych dawniejszych wiekach, szkolnictwo w Uściu musiało funkcjonować na wysokim poziomie, skoro trzech Uścian pełniło w przeszłości zaszczytne funkcje rektorów Akademii Krakowskiej. Pierwszy z tej trójki Stanisław z Uścia został rektorem dzisiejszego Uniwersytetu Jagiellońskiego już w roku 1434. Następni takimi dostojnikami zostali w późniejszym czasie, a rektorami wybierani byli wielokrotnie.

W roku 1747 do szkoły uczęszczało 20 uczniów i 10 uczennic. Kronika podaje, iż "dzieci uczą się nie tyle liter, ale ćwiczą w pobożności i w katechizmie". Poziom wiedzy dzieci jest niski, niektóre nie potrafią się nawet podpisać. Trwały starania o poprawę jakości edukacji.

W 1788 r. szkoła otrzymała fundację w wysokości 300 florenów z przeznaczeniem na działalność edukacyjną.

Od 1814 roku skreślone zostały dzieje szkoły w formie kroniki prowadzonej przez jej pracownika. W tym czasie placówka została przekształcona z parafialnej na "trywialną". Od 1830 roku istnieje jako szkoła dwuklasowa z językiem wykładowym niemieckim.

Około 1880 roku przybywa szkole trzecia klasa a od 1892r. Rada Szkolna Krajowa przeobraża ją na czteroklasową i tak funkcjonuje w ciągu kolejnych dziesięcioleci. Źródłem wiedzy o szkole są dokumenty miejskie i cechowe oraz kroniki szkolne, których historia jest równie ciekawa. Pierwsza kronika została zniszczona w wyniku działań wojennych w 1914 roku.

W czasie I wojny światowej budynek szkoły był podziurawiony kulami armatnimi a wnętrze szkoły i meble oraz dokumentacja zostały spalone przez żołnierzy wrogiego wojska. W roku szkolnym 1914/1915 szkoła była nieczynna i dzieci nie uczęszczały na lekcje.

W 1915 roku burmistrz Michał Kucharski z trudem uzyskał fundusze z gminy a także z innych źródeł i budynek podniesiono z ruin. Czasy jednak były trudne. Trwały działania wojenne, brakowało sprzętów a dzieci siedziały na krzesełkach, które przynosiły z domu.

Ponownie założono kronikę szkoły w dniu 21 stycznia 1927 roku. Wiadomości do niej zebrał ze źródeł pisanych oraz przekazywanych ustnie ówczesny kierownik placówki i nauczyciel Jan Stachowicz. Systematyczne zapiski prowadzone są od 1930 roku aż po dzień dzisiejszy przez kolejnych kierowników, nauczycieli oraz dyrektorów szkoły.

Po II Wojnie Światowej nastały bardzo trudne warunki do nauczania. Szkoła w Uściu począwszy od klasy piątej przyjmowała do dalszej nauki absolwentów tych młodszych klas ze szkół znajdujących się w Niedarach i Barczkowie, a częściowo również i z Cerekwi. Duża liczba uczniów wymuszała tworzenie dwu klas z jednego rocznika, a młodsze klasy uczyły się na drugą zmianę, czyli po południu.

Ze względu na te trudne warunki, w drugie połowie XX wieku podjęto usilne starania o budowę nowej szkoły. Trwały one wiele lat, gdyż pojawiały się liczne przeciwności. Wreszcie 16 września 1976r. wytyczono plac pod budowę szkoły. Po licznych problemach finansowych, formalnych i po pokonaniu (przy pomocy władz gminy Szczurowa) wielu przeszkód wzniesiono i wyposażono budynek obecnej szkoły.

Ale jeszcze wcześniej mieszkańcy Uścia podjęli kolejny już wysiłek, tym razem w celu pozyskania terenu pod budowę szkoły. To właśnie wtedy jeden z członków zarządu zawiązanego w 1973 roku, Społecznego Komitetu Rozwoju Regionu Uścia Solnego, na jednym z pierwszych jego zebrań przedstawił obecnym swój pomysł, ażeby wszystkie te oświatowe obiekty, a więc szkolę, salę gimnastyczną i boisko sportowe ulokować razem i to w tym jednym miejscu, czyli dokładnie tu gdzie dzisiaj się znajdują. Jakoś dziwnie szybko i bez przeszkód inicjatywa ta, spotkała się z akceptacją najpierw samego Komitetu, a zaraz też i nieomal wszystkich mieszkańców Uścia.

Uzyskiwanie gruntów dla tego przedsięwzięcia odbywało się w ten sposób, że Społeczny Komitet Rozwoju Regionu Uścia, odkupywał za środki pieniężne, zebrane z datków i składek mieszkańców Uścia, grunty od właścicieli potrzebnego do tej inwestycji terenu, dopłacając różnicę od ceny urzędowej do wysokości ceny zbliżonej do wartości wolnorynkowej. Duża determinacja w tym działaniu dosyć szybko doprowadziła do pozyskania odpowiedniego obszaru. Trzeba tu podkreślić dużą zgodność i ofiarność mieszkańców Uścia, tak w postaci składek jak i właścicieli dosyć chętnie pozbywających się gruntów dla tak szczytnego celu.

W tej drugiej połowie XX wieku najtrudniejsze warunki do nauki miały miejsce w latach 80-tych. Stan obiektu wymusił rozmieszczenie uczniów w innych miejscach. Szkoła mieściła się w trzech budynkach. W świetlicy wiejskiej uczyła się klasa ósma, w sali wynajętej od sióstr zakonnych przebywały klasy siódme, natomiast w budynku dawnego Magistratu, dzisiaj nazywanym grodzkim, uczyły się pozostałe klasy uczęszczając na dwie zmiany.

 Nauczyciele bez względu na warunki atmosferyczne, często w deszczu i słocie przechodzili z jednego budynku do drugiego w czasie przerw międzylekcyjnych. Warunki nauki były spartańskie: w przechodnich klasach stały piece kaflowe, w kącikach czystości zamarzała woda, toalety znajdowały się na zewnątrz gdzieś w podwórzach, szatnia prowizoryczna, nie było sali gimnastycznej, a boisko do gry w piłkę było tymczasowe na Rynku.

Nareszcie dnia 2 listopada 1989 roku poświęcono nowy budynek szkolny ku wielkiej radości uczniów, rodziców i nauczycieli. Do osób, które najbardziej zasłużyły się sprawie budowy należy ówczesna pani dyrektor Aniela Mączka. Mimo ciężkiej choroby ofiarnie pracowała angażując do pomocy uczniów i rodziców.

Po reformie oświaty z 1999 roku szkoła w Uściu Solnym funkcjonowała jako sześcioletnia szkoła podstawowa. Następnie dzieci kontynuowały edukację w gimnazjach, znajdujących się również w sąsiednich gminach.

Od 1 września 2013 r. Publiczna Szkoła Podstawowa im. Króla Kazimierza Wielkiego w Uściu Solnym oraz Komunalne Publiczne Przedszkole w Uściu Solnym zostały połączone i funkcjonują jako Zespół Szkolno-Przedszkolny w Uściu Solnym.

Po kolejnej reformie Oświaty wprowadzanej stopniowo od roku 2017, placówka ponownie funkcjonuje jako Szkoła 8-mio klasowa.

W najnowszej historii wiele osób rozpoczynających edukację w Szkole Podstawowej w Uściu Solnym z roczników okresu międzywojennego, a niektórzy z nich kontynuowali naukę na tajnych kompletach w czasie II wojny, narażając siebie i nauczycieli na utratę życia w przypadku dekonspiracji w tych mrocznych czasach, jak i z roczników późniejszych, nabywało następnie wiedzę i wykształcenie w szkołach średnich a później na Uniwersytetach lub Szkołach Wyższych. Uzyskiwali oni najwyższe tytuły naukowe; doktorów i profesorów, ale właśnie te pierwsze etapy swej wiedzy i wykształcenia osiągali i zdobywali dzięki nauczycielom Szkoły Podstawowej w Uściu Solnym.